مداخلات پرستاری در درمان هیپرناترمی
اگر علت زمینه ای هیپرناترمی دهیدراسیون (dehydration) باشد، درمان اولیه آن رهیدراسیون (rehydration) و جایگزینی مایعات خواهد بود. بایستی ریت جایگزینی مایعات را بدقت پایش کرده و از محلول های هیپوتونیک استفاده کرد. پرستار بایستی مراقب موارد زیر باشد:
اجتناب از هیدراسیون مفرط (overhydration) بیمار، که می تواند موجب وقوع هیپوناترمی رقتی (dilutional hyponatremia) شود.- بررسی مایع تجویز شده برای بیمار و اجتناب از تجویز حجم های بالا از مایعات هیپوتونیک
- انفوزیون کند و تدریجی مایعات، بخصوص اگر هیپرناترمی مدتی است که وجود دارد. بافت مغز خود را با هیپرناترمی سازگار می کند و ممکن است به انفوزیون مایعات هیپوتونیک بصورت تورم و افزایش فشار داخل جمجمه پاسخ دهد.
- انفوزیون مایعات را آرام کرده و در صورت بدتر شدن علائم بیمار بجای بهبود علائم با رهیدراسیون، به مراقبت دهنده اولیه گزارش کند.
اگر عدم تعادل هورمونی وجود دارد، درمان حول بازیافت وضعیت هورمونی متمرکز خواهد بود. برای مثال، در افزایش سطح آلدسترون یا بیماری هیپرآلدسترونیسم (hyperaldosteronism)، تومور مهاجم درآورده می شود و در سندرم کوشینگ (Cushing syndrome) که در آن کورتیکواستروئیدها همانند آلدسترون عمل کرده و موجب بازجذب سدیم می شوند؛ درمان حول افزایش دفع آلدسترون یا کورتیکواستروئید می چرخد. اگر سطح آلدسترون یا کورتیکواستروئید شدیداً در بدن محدود باشد، نارسایی هورمونی رخ می دهد و منجر به هیپوناترمی می شود.
در دیابت بی مزه (برای نمونه کاهش ترشح ADH)، هورمون ضد ادراری مکمل به صورت دارویی برای بیمار تجویز می شود. در طی درمان با مکمل ها بایستی مواظب بود که مصرف ADH زیاد نشود که موجب احتباس آب و احتمال هیپوناترمی رقتی خواهد شد.
منبع:
Johnson J.Y., Lyons E., (2012). Fluids and Electrolytes Demystified, McGraw-Hill Companies, New York.