مداخلات پرستاری در درمان هیپرمنیزیمی
مهمترین مسئولیت پرستار در درمان عدم تعادل منیزیم پیشگیری از اختلال است. آموزش بیمار و بخصوص آموزش بیماران مبتلا به نقص عملکرد کلیه بایستی محور کار باشد و بیماران در مورد محدودیت مصرف منیزیم از طریق مواد غذایی و داروها بایستی آموزش داده شوند. بیماران و مراقبین بایستی آموزش داده شوند تا بتوانند بروشور داروهای بدون نسخه را از نظر محتوای منیزیم بخوانند. همچنین بایستی به بیمار آموزش داد که هر گونه علامت و نشانه جدید را با پرستار یا پزشک خود در میان بگذارد. بیماران مبتلا به نقص عملکرد کلیه بایستی آگاه شوند که در زمان مراجعه به متخصصان مراقبت بهداشتی در مورد مشکل کلیوی خود صحبت کنند تا سطح منیزیم داروهای تجویز شده برای آنها تعدیل شود.
پرستار بایستی در زمان تجویز منیزیم برای سرکوب CNS در موارد زایمان زودرس یا اکلامپسی، بیمار را به دقت از نظر نشانه های هیپرمنیزیمی پایش کند. بخصوص بایستی بیمار از نظر سرکوب تنفسی ثانویه به مسمومیت منیزیم تحت نظر باشد. علائم حیاتی و بخصوص ریت، عمق و نظم تنفس بایستی در طی تجویز منیزیم به دقت پایش شود.
درمان هیپرمنیزیمی طبق شدت علائم بیماری می تواند متفاوت باشد:
کلسیم وریدی (مثل کلرید کلسیم یا گلوکونات کلسیم) ممکن است در موقعیت های اورژانسی تجویز شود تا فعالیت منیزیم در بدن بلوکه شود.- افزایش مایعات دریافتی تشویق شود تا دفع کلیوی منیزیم افزایش یابد.
- اگر بیمار دچار نقص عملکرد کلیه ها مثل نارسایی کلیوی است، ممکن است همودیالیز برای دفع منیزیم اضافه لازم باشد.
لینک مطالب مرتبط
منبع:
Johnson J.Y., Lyons E., (2012). Fluids and Electrolytes Demystified, McGraw-Hill Companies, New York.